Մեկն ապրում է, մյուսն` սպասում..

Զգում եմ, որ կյանքս անցնում է մի յուրօրինակ սպասումի մեջ, թե երբ կգա գարուն, թե երբ կրկին կտեսնեմ քեզ, թե երբ կբացվի առավոտ, թե երբ մարդիկ կփոխվեն, երբ մի օր էլ ես կժպտամ...Չգիտեմ, ձեզանից մեկը երեւի կասի, թե պետք չի սպասել, պետք է գործել, պետք է ապրել, իհարկե, բայց ոնց?...
-Առանց ճակատագրի միջամտության- կասեր պոետը, - Ինքս ինձ համար...
Իսկ մենք, իսկ ես, ինչպես, ամեն անգամ նոր մի հարվածից գլուխ բարձրացնեմ, ինչպես կրկին պայքարեմ, եւ ամենակարեւորը ում դեմ?...
Պարզվում է, որ ապրելու համար էլ հատուկ կարողություն, ունակություն է պետք, հատուկ տաղանդ: Այո', այո', մի զարմացեք, հատուկ մենաշնորհ է պետք ճակատագրի կողմից կնիքված եւ հաստատված...Հատուկ ինդուլգենցիա է պետք...


ՀԵ~Յ, ԱՆԳՈՒԹ ՄԱՐԴ

Մի պահ ուզում եմ բոլորդ կանգ առնեք ու ունկնդիր լինեք ժամանակի հեւքին, տեսեք թե ինչ է կատարվում դրսում: Գիտեմ, որ տողերս մեկը կկարդա, մյուսը կխորհի գուցե խոսքերիս շուրջ, մեկը` կանտեսի, մյուսը` չտեսնալու կտա, եւ գուցե շատ հեռվում, ամենահեռվում գտնվող մի հարազատ հոգի կգտնվի, որ կհասկանա, ուղղակի` առանց բառերի, անխոս կզգա ցավս, ապրումներս, հույզերս, սերս, կարոտս հնամաշ ու խոսքերիս արծաթե հնչյունները...Այն փոթորիկը, որ կա իմ ներսում, անշուշտ, մի օր կհորդի, իր ճանապարհին խորտակելով բոլոր պատվարներն ու խոչընդոտները, հիմա էլ առաջվա պես մի ողբերգական վերջի զգացում կա, որ չի լքում ինձ ամբողջ կյանքիս ընթացքում, այն վերջի, որի սկիզբը դրվել է ծննդյանս օրից ի վեր եւ որը ամբողջ կյանքում իմ անդավաճան ուղեկիցն է դառնում: Մարդիկ դանակներով հարձակվել են վրաս ու անվերջ հարվածում ԵՆ: Մի կողմ դրեք ձեր դանակները, ես ապրել եմ ուզում, կամ սպանեք միանգամից առանց հոշոտելու եւ խեղելու:
Այս աշխարհում մարդկային առաքելության էությունը կայանում է նրանում, թե ով ամենից շատ վատություն կանի դիմացինին, ով ավելի ուժեղ կհարվածի, ով ավելի դաժան կլինի, ով շատ կսպանի...Մի սպանեք, երիտասարդին, ով դեռ նոր է կյանք մտնում: Սուտ է կյանքում ամեն բան, հավատացեք, նույնիսկ ամենահարազատ արյուակիցդ է քեզ դեմ դուրս գալիս, երբ շահ ունի քեզնից: Չգիտեմ ինչ համար է Աստված հենց ինձ ընտրել, ես ուզում եմ լինել ամենսովորականը, ուզում եմ չտարբերվել, չերեւալ, չզգալ....ուզում եմ ապրել...
Ուզում եմ գլուխս առնել ձեռքերիս մեջ ու փախչել անվերջ, անդադար վազել, առանց կանգառի, առանց երկմտելու, երանի թե ոչ ոք եւ երբեք իմ աշխարհը չմտնի, Դուք բոլորդ այնտեղ չկան, այնտեղ միայն բարի մարդիկ են, չարը միշտ պարտվում է իմ աշխարհում... 

ՀՈԳՆԱԾՈՒԹՅՈՒՆ













Հոգնել եմ ես այս ցրտերից,
Քո սառ հոգուց ես հոգնել եմ,
Հոգնել եմ ցուրտ քամիներից,
Միշտ մրսելուց ես հոգնել եմ
Բոլորի զուր, պաղ խոսքերից
Ամռան տապին ես մրսել եմ
Ու հոգնել եմ այդ մրսելուց...
Հոգնել եմ ես ջերմություից այս արեւի,
Որ լեռների սաղարթներում չի թափանցում:
Ստվերներում առանց արեւ ես հոգնել եմ
-Էլ ում է պետք այսպես արեւ,
Երբ սառել եմ, երբ մրսել եմ:

Ես հոգնել եմ...
Իսկ երբ մի պահ ես քո գրկում ջերմացել եմ
Ես ապրել ու պայքարել եմ: 

ԴՈՒ ԻՄ ՀԵՔԻԱԹԸ, ԻՄ ԱՌԱՎՈՏԸ... ԻՄ ԼՈՒՍԱԲԱՑԸ… ԵՍ ՔԵԶ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ

Արդեն վաղուց ուզում եմ քո մասին գրել, ընկեր: Ուզում եմ ասել, խոստովանել, գոռալ, բղավել ի լուր աշխարհի, չի ստացվում, չեմ կարող, զգացածս ավելի ուժգին է ավելի զորեղ, բառերս անզոր են, չնչին են, չեմ կարող նկարագրել սերս, հույզերս, կարոտս: Գրիչս միայն խզմզոտում է, իսկ ստեղները ձեռքիս տակ անհույս ճռռում...
Չգիտեմ ինչ անել, ինչ ասել, գրեթե հուսահատ եմ ու անմխիթար...

ԱԿԱՆՋԴ ԿԱՆՉԻ ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ ԿԱՄ ՆՈՐՕՐՅԱ ՊՈԵՏՆԵՐ


Երբ 1908 թվականին Թիֆլիսում լույս տեսավ Վահան Տերյանի <Մթնշաղի անուրջներ> ժողովածուն գրական աշխարհի երկնակամարում նոր աստղ փայլատակեց, բոլորը Տերյան էին կարդում, երիտասարդների սրտագին նվերը միմյանց Տերյանի այդ գիրքն էր: Քանզի հոգու բաներ էին: Իսկ Ավետիք Իսահակյանը կարդալով <Մթնշաղի անուրջները> բացականչեց <Կեցցես հրաշալի բաներ են, բյուրեղացած զգացումներ անթերի ձեւերի մեջ, մաքուր լիրիկա>:
Չնայած, որ վարպետը մինչ այդ, երբ ծանոթացավ դեռ ուսանող Վանիկի հետ, կարդացել էր նրա <Արիւն> վերնագրով տետրը այնքան էլ չէր հավանել ու ասել էր <Արյունոտ երգեր ես գրում?>: Հանդիպումից հետո Վահան Տերյանի ընկերը Իսահակյանին հայտնել էր, որ <Արիւնը> հակառակ կարդալիս  կստացվի Վահանի սիրած աղջկա անունը: Իսկ Տերյանն, իր բանաստեղծությունները հրապարակելուց առաջ մտածում էր. <Թումանյանից եւ Իսահակյանից հետո կամ պիտի լռել, կամ նոր, բոլորովին նոր խոսք ասել>:
Դուք, անշուշտ, բոլորդ կարդացել եք Տերյան, հմայվել եւ հիացել եք այն բանաստեղծություններով, որ համակված են տխրությամբ ու թախիծով, սակայն ամեն մի տողում տեսել եք ձեզ, ձեր զգացմունքն եք գտնել այդ տողերում, ձեր սերը ապրել տերյանական ոգով: Տերյանի սեւագրություններում պահպանվել է մի բանաստեղծություն, որը իսկական գրական գործ էր, իր իմաստային, ձեւային եւ բովանդակային ամբողջ գեղեցկությունով եւ կողքին Տերյանը գրել էր, դեռեւս անմշակ, կարդալիս նույնիսկ չես կարող պատկերացնել, թե դրանից այն կողմ ինչ կատարյալ տողեր կարող են լինել: Տերյանը նախ եւ առաջ մեծ գրականագետ էր, տիրապետում էր տաղաչափական գիտելիքների եւ նրա ստեղծագործական շարքերը ոչ միայն աչքի էին ընկնում իմաստային, բովանդակային ամբողջության, նաեւ գաղափար արտահայտելուց զատ ունեին ձեւային առանձնահատկություններ: Երբեք, չեք հանդիպի Տերյանի մոտ իրար չհամապատասխանող հանգեր, իսկ նրա գազելներն ու տրիոլետները հայ գրականության մեջ ամենաանթերի գործերն են:
Եվ այսպես կարելի է խոսել հայ մյուս մեծ բասատեղծների մասին` Չարենցի, Թումանյանի, Սեւակի եւ էլի շատերի մասին, որոնց անունները չեմ գրում, գրառումս չծանրաբեռնելու համար:
Իսկ հիմա, ով գրիչ է վերցնում, կամ համակարգիչ առնում, դառնում է բլօգեր, լրագրող կամ բանաստեղծ: Բլօգերն ու լրագրողը հլա դեռ մի կողմ, բայց բանաստեղծը, պոետը դա ինքնակոչում չէ, բանաստեծներ ծնվում են, այլ ոչ դառնում: Տողերս երեւի հազար անգամ լսել եք, բայց այլկերպ չեմ կարող բացատրել այդ երեւույթը: Պոետ են դառնում հոգու ներքին մղումով, դա տաղանդի արդյունք չէ, այլ հանճարի դրսեւորում:
/Որպես երիտասարդ ստեղծագործող, երբեմն ցավով եմ վերաբերում երբ քննադատում են իմ խոսքը, իմ զգացմունքը, սակայն ես բանաստեծ կոչվելու հավակնություններ չունեմ, ուղակի միակ արտահայտվելու ձեւը գրելն է,որով կարող եմ լիցքաթափվել: /

Սակայն այժմ եկեք տեսնենք, թե ովքեր են համարվում բանաստեծներ, պոետներ : Նրանք ովքեր կիլոմետրերով հեռու են գրականությունից:

Հովի համբույրը













Իրիկնային մեղմ հովիկը ժպտաց հոգուս,
Ու երազկոտ իմ աչքերին համբույր տվեց
Հոգիս ժպտաց
Նա ինձ բերեց փոքրիկ պարտեզի
Վարդերի անուշ, խենթացնող բույրը
Օ~, դյութանք հոգու…
Սիրտ իմ վիրավոր, սփոփվիր դու էլ
Մեղմ քամու հուշիկ, երազ օրորով
Էլ մի բաբախիր դու այդքան արագ
Հանգիստ առ,
Թող թեթեւ- թեթեւ սիրող մոր նման
Ինձ օրոր ասե, մեղմանուշ ձայնով ինձ մխիթարե
Այս մեծ բնության մի փոքրիկ հյուլե:
Փչի’ր հովիկ ջան
Ու տար հեռուներ
Բոլոր ցավերն ու տառապանքները
Ազատի’ր հոգիս, թող էլ չցավե
Իմ սիրտը` խոցված…

ՄԻ ՏՈՂ ՍԵՐ ՈՒ ԿԱՐՈՏ


Թե նկարիչ ես լինեի` ներկապնակ ունենայի, կնկարեի աչքերիդ չքնաղ սիրո հուրը անշեջ, որ կեղեքող ու հոգեհան սեր արթնացրին իմ սրտի մեջ: Քո շուրթերի ակոսներ այնպես թովիչ եւ մշտափայլ քո ժպիտի հմայքն անհուն:
Թե նկարիչ ես լինեի, իմ ներկերով հազարագույն կներկեի քո աչքերի անդնդախոր ծովերն անհուն, ու նայվածքիդ, լուռ նայվածքիդ սլաքներով բազմատարած կձգեի երկրագնդի հորիզոններն համատարած: Եվ ձեռքերիդ ջերմությունը արեւային հրի նման կներկեի ծիրանավառ, արեւափայլ գույնով ճաճանչ: Քո շունչը տաք, ա~խ հոգեցունց զմայլելի, սրտիս գարնան ծաղկունք բերող, ոնց ներկեի, որ մարմնանա:
Թե նկարիչ ես լինեի պատկերդ վառ կկերտեի լցված հոգուդ քնքուշ սիրով:
Նկարիչ չեմ բնա’վ, սեր իմ, ես լոկ սիրող, տանջցող սիրտ եմ, ով իր խոսքով, իր երգերում` կարոտագին, քո պատկերը վառ է պահում, անվերջ սեղմած իր խենթ սրտին: 
                             ԱՂԱՎՆԻ ՆԱՎԱՍԱՐԴՅԱՆ

Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանին Բաց նամակ



ػͳñ·á° å³ñáÝ Ý³Ë³·³Ñ
ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕ³Ï³Ý Ñ³Ù³ÛÝùÇ µÝ³ÏÇãÝ»ñÇ Ñ³ÝÓݳñ³ñáõÃÛ³Ùµ ÏñÏÇÝ ¹ÇÙáõÙ »Ù Ò»½: ÊáëùÁ ÐРϳé³í³ñáõÃÛ³Ý 2011Ã. ³åñÇÉÇ 28-Ç N627-Ü áñáßÙ³Ý Ù³ëÇÝ ¿, Áëï áñÇ êÛáõÝÇùÇ Ù³ñ½Ç ÙÇ ù³ÝÇ ·ÛáõÕÇ, ³Û¹ ÃíáõÙª ø³ç³ñ³ÝÇ ·ÛáõÕ³ïÝï»ë³Ï³Ý Ý߳ݳÏáõÃÛ³Ý ÑáÕ»ñÁ å»ïù ¿ ïñí»Ý ¼³Ý·»½áõñÇ åÕÝÓ³ÙáÉǵ¹»Ý³ÛÇÝ ÏáÙµÇݳïÇݪ µ³ó ѳÝùÇ ß³Ñ³·áñÍÙ³Ý »õ Ãáõݳíáñ ó÷áÝÝ»ñÇ ·áñÍáÕ ·»ñ»½Ù³ÝáóÝ»ñÇ ÁݹɳÛÝÙ³Ý Ñ³Ù³ñ:
ì»ñëïÇÝ ï»ÕÛ³Ï »Ù å³ÑáõÙ Ò»½, áñ ϳé³í³ñáõÃÛáõÝÁ Ýßí³Í áñáßáõÙÝ ÁݹáõÝ»Éáõó ³é³ç ãÇ ËáñÑñ¹³Ïó»É ѳٳÛÝùÇ µÝ³ÏÇãÝ»ñÇ Ñ»ï, ѳٳÛÝùÇ µÝ³ÏãáõÃÛ³ÝÁ Ù³ëݳÏÇó ãÇ ¹³ñÓñ»É ³Û¹ áñáßÙ³Ý å³ïñ³ëïÙ³ÝÁ: àñáßÙ³Ý Ù³ëÇÝ ÇÙ³ó»É »Ýù ³ÛÝ ÁݹáõÝ»Éáõó Ñ»ï᪠å³ï³Ñ³µ³ñ: î»ÕÛ³Ï ã»Ýù ÝáõÛÝÇëÏ, û áñáßáõÙÁ ݳ˳å³ïñ³ëï»ÉÇë ÇÝã ÷áñÓ³ùÝÝáõÃÛáõÝÝ»ñ »Ý Çñ³Ï³Ý³óí»É (»Ã», ÇѳñÏ», Çñ³Ï³Ý³óí»É »Ý) ·ÛáõÕÇ ï³ñ³ÍùáõÙª ѳٳÛÝùÇ µÝ³ÏãáõÃÛ³Ý ³éáÕçáõÃÛ³Ý, ßñç³Ï³ ÙÇç³í³ÛñÇ íñ³ Ñݳñ³íáñ íݳë³Ï³ñ ³½¹»óáõÃÛáõÝÁ ×ßï»Éáõ í»ñ³µ»ñÛ³É:
γé³í³ñáõÃÛ³Ý áñáßÙ³Ý Ù»ç »õ áñáßÙ³Ý ßáõñç ϳé³í³ñáõÃÛ³Ý å³ï³ë˳ݳïáõÝ»ñÇ Ù»Ïݳµ³ÝáõÃÛáõÝÝ»ñáõÙ Ñ»ï»õáճϳÝáñ»Ý ³Õ³í³Õí»É áõ Ï»ÕÍí»É ¿ ѳÝñ³ÛÇÝ ·»ñ³Ï³ ß³Ñ ³ëí³ÍÁ: ²í»ÉÇ ×Çßïª Ï³é³í³ñáõÃÛ³Ý áñáßÙ³Ý ÑÇÙݳíáñáõÙÝ»ñÝ ³ÏÝѳÛïáñ»Ý ã»Ý ѳٳå³ï³ë˳ÝáõÙ ÐÐ ë³Ñٳݳ¹ñáõÃÛ³Ý å³Ñ³ÝçÝ»ñÇÝ, ÇÝãå»ë »õ §Ð³ë³ñ³ÏáõÃÛ³Ý »õ å»ïáõÃÛ³Ý Ï³ñÇùÝ»ñÇ Ñ³Ù³ñ ë»÷³Ï³ÝáõÃÛ³Ý ûï³ñÙ³Ý Ù³ëÇݦ ÐÐ ûñ»ÝùÇÝ, ÇÝãÁ, ϳñÍáõÙ »Ù, Ò»½ å»ïù ¿ Éñçáñ»Ý Ùï³Ñá·Ç: ÐÐ ë³Ñٳݳ¹ñáõÃÛáõÝÁ »õ Ýßí³Í ûñ»ÝùÁ ÃáõÛÉ »Ý ï³ÉÇë ѳÛï³ñ³ñ»É »ñÇóëª ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕáõÙ ·»ñ³Ï³ ѳÝñ³ÛÇÝ, ³½·³ÛÇÝ, å»ï³Ï³Ý Ù»Ï ß³Ñ Ï³ñáÕ ¿ ÉÇÝ»É áõ ϳ: ¸³ ë³ÑٳݳÛÇÝ ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕÇ ÉÇÝ»ÉáõÃÛ³Ý ³å³ÑáíáõÙÝ ¿:
¶ÛáõÕ³óÇÝ»ñÇë ß³ï ½³ñÙ³óÝáõÙ ¿ Ù»Ï Ñ³Ý·³Ù³Ýù »õë: ¼³Ý·»½áõñÇ åÕÝÓ³ÙáÉǵ¹»Ý³ÛÇÝÇ ïÝûñ»ÝÁ Éñ³ïí³ÙÇçáóÝ»ñÇ áõ Ù³ñ¹Ï³Ýó Ñ»ï ß÷áõÙÝ»ñáõÙ å³ñï³¹Çñ íϳ۳ÏáãáõÙ ¿ Ò»ñ ³ÝáõÝÁ: úñÇݳÏÁª ï³ñ»ëϽµÇÝ §²é³íáïÇݦ ïí³Í ѳñó³½ñáõÛóÝ»ñÇ ß³ñùÁ: ØDZû áñ»õ¿ Ó»éݳñÏáõÃÛ³Ý ïÝûñ»Ý Çñ³íáõÝù áõÝÇ ë»÷³Ï³Ý Ùï³ÍáõÙÝ»ñÇÝ áõ ³ÙµÇódzݻñÇÝ ßáõÝã ï³Éáõ ѳٳñ  ³ÝÁݹѳï íϳ۳Ïáã»É »ñÏñÇ Ý³Ë³·³ÑÇ ³ÝáõÝÁ:
سùëÇ٠гÏáµÛ³ÝÁ, Ëáë»Éáí Ù»ñ ·ÛáõÕÇ ï³ñ³ÍùÝ»ñÇ Ù³ëÇÝ, ѳÛï³ñ³ñáõÙ ¿ª §… гÝñ³å»ïáõÃÛ³Ý Ý³Ë³·³ÑÇÝ ³ë»óÇ, Ëݹñ»óÇ, áñ ·»ñ³Ï³ ß³Ñ ×³Ý³ã»Ý¦: ÆëÏ ÙÇ ù³ÝÇ ûñ Ñ»ïá ¿É (11 ÑáõÝí³ñÇ 2012Ã, §²é³íáïǦ ϳÛù) ѳÛï³ñ³ñáõÙ ¿ª §¿¹ ÑáÕ»ñÁ Ù»½ ÑÇÙ³ å»ïù ã»Ý¦: ¸ñ³ÝÇó ûñ»ñ ³é³ç ¿É ³ë»É ¿ñª §àã áù ãÇ Ï³ñáÕ Ë³÷³Ý»É ³Û¹ ÑáÕ»ñǪ Áݹ»ñùû·ï³·áñÍÙ³Ý Ýå³ï³Ïáí ߳ѳ·áñÍáõÙÁ¦: îÝûñ»ÝÇ Ëáëù»ñÁ ÏñÏÇÝ Ñ³ëï³ïáõÙ »Ý, áñ ·»ñ³Ï³ ѳÝñ³ÛÇÝ ß³ÑÁª Ù³ïáõóí³Í ϳé³í³ñáõÃÛ³Ý áñáßÙ³Ý Ù»ç, ·áÛáõÃÛáõÝ ãáõÝÇ ÁݹѳÝñ³å»ë: ¸³ µ³ó³é³å»ë Ù»Ï Ù³ñ¹áõ »õ Ýñ³ Ñáí³Ý³íáñÝ»ñÇ ³ÝÓÝ³Ï³Ý ß³ÑÝ ¿:
Àëï ¿áõÃÛ³Ý Ò»½ ³å³ÏáÕÙÝáñáᯐ »Ý ݳ»õ ·ÛáõÕáõÙ ³éϳ ³Ýß³ñÅ ·áõÛùÇ Ù³ëÇÝ ï»Õ»ÏáõÃÛáõÝÝ»ñ ѳÕáñ¹»ÉÇë: Æñ³Ï³ÝáõÙ, ÙÇÝã¹»é, ë»÷³Ï³ÝáõÃÛ³Ý Çñ³íáõÝùáí ·ÛáõÕáõÙ ·ñ³Ýóí³Í ¿ 123 Ùdzíáñ ³Ýß³ñÅ ·áõÛù, í³ñÓ³Ï³É³Ï³Ý Çñ³íáõÝùáíª 5 Ùdzíáñ ³Ýß³ñÅ ·áõÛù:
ì»ñçÇÝ ßñç³ÝÇ Çñ³¹³ñÓáõÃÛáõÝÝ»ñÁ óáõÛó »Ý ï³ÉÇë, áñ ϳé³í³ñáõÃÛáõÝÁ, ³ÛÝáõ³Ù»Ý³ÛÝÇí, ãÇ å³ïñ³ëïíáõÙ í»ñçݳϳݳå»ë ÉáõÍ»É Ñ³ñóÁ, û»õ »ñµ»ÙÝ Ñáõë³¹ñáÕ ù³ÛÉ»ñÇ å³ïñ³Ýù ¿ ëï»ÕÍáõÙ: ¶ÛáõÕÇ µÝ³ÏÇãÝ»ñÁ ïå³íáñáõÃÛáõÝ áõÝ»Ý, áñ ϳé³í³ñáõÃÛáõÝÁ ÝÙ³Ý ÏÇë³ù³ÛÉ»ñáí áõ »ñ»õáõóϳÝáõÃÛáõÝ ëï»ÕÍ»Éáí Ëáõë³÷áõÙ ¿ µáõÝ ËݹñÇó »õ  Ù»ñ ·ÉËÇ ï³Ï ÷³÷áõÏ µ³ñÓ  ¹ÝáõÙ, ù³ÝÇ ¹»é ݳËÁÝïñ³Ï³Ý ßñç³Ý »Ýù ³åñáõÙ: ÆëÏ ³Û¹å»ë Ùï³Í»Éáõ ѳٳñ ÑÇÙù»ñ áõÝ»Ýù:
²Ñ³í³ëÇÏ` 2011Ã. ¹»Ïï»Ùµ»ñÇ 16-ÇÝ ÐÐ ÷áËí³ñã³å»ïÇ ëï»ÕÍ³Í ³ß˳ï³Ýù³ÛÇÝ ËáõÙµÝ ³Ûó»É»ó ·ÛáõÕ, áõëáõÙݳëÇñ»ó ËݹÇñÁ »õ ³é³ç³ñÏ»ó ¼äØÎ-Çݪ Ý»ñϳ۳óÝ»É ³ñ¹ÛáõݳѳÝÙ³Ý ³ÛÉÁÝïñ³Ýù³ÛÇÝ áõÕÇÝ»ñ: öáËí³ñã³å»ïÇ Ñ³ÝÓݳÅáÕáíÇ ³Û¹ ³é³ç³ñÏáõÃÛáõÝÝ ³é ³Ûëûñ ÃÕÃÇ íñ³ ¿ Ùݳó»É:
ÐÐ Ù³ñ¹áõ Çñ³íáõÝùÝ»ñÇ å³ßïå³ÝÁ ÙÇ ù³ÝÇ ûñ ³é³ç ³é³ç³ñÏáõÃÛáõÝ Ý»ñϳ۳óñ»ó ÐÐ í³ñã³å»ïÇݪ §úñ»ÝùÇ áõÅáí ³Ýí³í»ñ ׳ݳã»É ÐРϳé³í³ñáõÃÛ³Ý 2011Ã. ³åñÇÉÇ 28-Ç N627-Ü áñáßáõÙÁ¦, µ³Ûó ϳé³í³ñáõÃÛáõÝÁ ÝáñÇó ù³ÛÉ ãÇ Ó»éݳñÏáõÙ:
ØÇ ËáõÙµ å³ï·³Ù³íáñÝ»ñ  ë.Ã. ÑáõÝí³ñÇ 24-ÇÝ ¹ÇÙ»óÇÝ ÐÐ í³ñã³å»ïÇݪ ϳé³í³ñáõÃÛ³Ý Ëݹñ³Ñ³ñáõÛó áñáßáõÙÁ ã»ÕÛ³É Ñ³Ûï³ñ³ñ»Éáõ ³é³ç³ñÏáõÃÛ³Ùµ: ì³ñã³å»ïÝ ¿É ÑáõÝí³ñÇ 26-ÇÝ Ï³é³í³ñáõÃÛ³Ý ÝÇëïáõ٠ѳÝÓݳñ³ñ»ó ÐÐ ¿Ý»ñ»·»ïÇϳÛÇ »õ µÝ³Ï³Ý å³ß³ñÝ»ñÇ Ý³Ë³ñ³ñÇݪ ùÝݳñÏ»É å³ï·³Ù³íáñ³Ï³Ý ËÙµ³ÏóáõÃÛ³Ý ³é³ç³ñÏÁ, µ³Ûó… ö»ïñí³ñÇ 2-ÇÝ Ý³Ë³ñ³ñÁ ѳݹÇå»ó ËÙµ³ÏóáõÃÛ³Ý ³Ý¹³ÙÝ»ñÇ Ñ»ï, »õ ÏñÏÇÝ áã ÙÇ ÏáÝÏñ»ï ù³ÛÉ…
Àëï Ù³ÙáõÉáõ٠ѳÛïÝí³Í ï»Õ»ÏáõÃÛáõÝÝ»ñǪ ÐÐ í³ñã³å»ïÁ ѳÛï³ñ³ñ»É ¿, áñ ø³ç³ñ³Ý  ·ÛáõÕÇ Çñ³íÇ׳ÏÝ Çñ»Ý ×Çßï ã»Ý Ý»ñϳ۳óñ»É… ºí ¹³ñÓ۳ɪ áã ÙÇ ù³ÛÉ:
ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕÇ í»ñ³µ»ñÛ³É Ï³é³í³ñáõÃÛ³Ý Ñ³ÛïÝÇ áñáßáõÙÁ ¹³ï³å³ñïáÕ ¹ÇñùáñáßáõÙ »Ý ѳÛïÝ»É µ³½Ù³ÃÇí ù³Õ³ù³Ï³Ý áõÅ»ñ, ѳë³ñ³Ï³Ï³Ý »õ µÝ³å³Ñå³Ý³Ï³Ý ϳ½Ù³Ï»ñåáõÃÛáõÝÝ»ñ: ÎñÏÇÝ ª Ó³ÛÝ µ³ñµ³éá ѳݳå³ïÇ:
ê.Ã. Ù³ñïÇ 3-ÇÝ ø³ç³ñ³Ý ù³Õ³ù ³Ûó»É³Í ÐÐ í³ñã³å»ïÇó ÷áñÓ»óÇÝù ×ßï»É, û ³Ûë ³Ù»ÝÇó Ñ»ïá ÇÝã ׳ϳﳷÇñ ¿ ëå³ëíáõÙ Ù»ñ ·ÛáõÕÇÝ: îÇ·ñ³Ý ê³ñ·ëÛ³ÝÁ, ë³Ï³ÛÝ, áã ÙÇ Ñáõë³¹ñáÕ Ëáëù ã³ë³ó ϳé³í³ñáõÃÛ³Ý áñáßáõÙÁ ã»ÕÛ³É Ñ³Ûï³ñ³ñ»Éáõ í»ñ³µ»ñÛ³É: ܳ ³í»ÉÇ ß³ï Ëáë»ó ³ÛÝ Ù³ëÇÝ, û ÇÝã å³ÛÙ³ÝÝ»ñáí å»ïù ¿ ·ÛáõÕÁ í»ñ³óíÇ áõ ͳé³Û»óíÇ Ñ³Ýù³ñ¹Ûáõݳµ»ñáõÃÛ³ÝÁ: Æ ¹»å, 2011Ã. ë»åï»Ùµ»ñÇó ÙÇÝã»õ ³ÛÅÙ »ñÏáõ ³Ý·³Ù ø³ç³ñ³Ý ù³Õ³ù ³Ûó»É³Í í³ñã³å»ïÁ ãµ³ñ»Ñ³×»ó ·áÝ»  ÙÇ ù³ÝÇ ñáå»áí ÙïÝ»É ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕ` ø³ç³ñ³Ý ù³Õ³ùÇó 3 ÏÙ Ñ»é³íáñáõÃÛ³Ý íñ³ ·ïÝíáÕ, »õ ¹»Ù ³é ¹»Ù ½ñáõó»É ³ÙÇëÝ»ñ ß³ñáõÝ³Ï ³ÝáñáßáõÃÛ³Ý Ù»ç ѳÛïÝí³Í ·ÛáõÕ³óÇÝ»ñÇ Ñ»ï: 
´áÉáñ ³Ûë ÷³ëï»ñÁ íϳÛáõÙ »Ý, áñ ϳé³í³ñáõÃÛáõÝÁ ãÇ å³ïñ³ëïíáõÙ ³Ýí³í»ñ ׳ݳã»É ѳϳë³Ñٳݳ¹ñ³Ï³Ý áõ ѳϳ½·³ÛÇÝ ³Û¹ áñáßáõÙÁ:
гñ·³ñÅ³Ý å³ñáÝ ê³ñ·ëÛ³Ý
Ø»Ýù ѳí³ïáõÙ »Ýù Ò»½, ÇÝãÇ Ñ³Ù³ñ »õ Ñ»ñÃ³Ï³Ý ³Ý·³Ù »Ýù ¹ÇÙáõÙ Ò»½: ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕ³Ï³Ý Ñ³Ù³ÛÝùÇ ³ÝáõÝÇó ËݹñáõÙ »Ùª í»ñ³óÝ»É Ï³é³í³ñáõÃÛ³Ý 2011Ã. ³åñÇÉÇ 28-Ç N627-Ü áñáßáõÙÁ »õ ·áñÍÝ³Ï³Ý ù³ÛÉ»ñáí Ýå³ëï»É ë³ÑٳݳÛÇÝ ø³ç³ñ³Ý ·ÛáõÕÇ ³Ùñ³åݹٳÝÁ: 
ºÃ» ¸áõù ÏñÏÇÝ ÏáÝÏñ»ï ù³ÛÉ ãÓ»éݳñÏ»ù áõ Éé»ù, ÇÝãå»ë í³ñí»óÇù Ùáï 600 ù³ç³ñ³Ýóáõª 2011Ã. Ù³ÛÇëÇÝ ÑÕ³Í ¹ÇÙáõÙÇ å³ñ³·³ÛáõÙ, ³å³ í»ñçݳϳݳå»ë ÏÝ߳ݳÏÇ, áñ ¸áõù ÏáÕÙݳÏÇó »ù ø³ç³ñ³ÝÇ ÏáÙµÇݳïÇ Íåïí³Í ë»÷³Ï³Ý³ï»ñ»ñǪ ë³ÑٳݳÛÇÝ Ù»ñ ·ÛáõÕÁ í»ñ³óÝ»Éáõ Ññ»ß³íáñ Íñ³·ñÇÝ, ÇÝãÇ Ñ³Ù³ñ ٻͳ·áõÛÝ ³÷ëáë³Ýù ϳåñÇ ·ÛáõÕÇ µÝ³ÏãáõÃÛáõÝÁ, ÇëÏ ·ÛáõÕáõÙ Ïß³ñáõݳÏíÇ Ëáñ³Ý³É ³ÝáñáßáõÃÛáõÝÁª ëÏǽµ ³é³Í 2011Ã. ³åñÇÉÇ 28-Çó Ñ»ïá:

гñ·³Ýùáíª
è³ýÇÏ ²Ã³Û³Ý,
ø³ç³ñ³ÝÇ ·ÛáõÕ³Ï³Ý Ñ³Ù³ÛÝùÇ Õ»Ï³í³ñ
__5_____ Ù³ñïÇ 2012Ã.

ԱՆՄՈՒՍԱ ԵՐԳ



Պատուհանից դուրս հավքերն են երգում

Արեւն է փայլում անամպ երկնքում
Իմ անսեր սրտում հանց անապատում
Ամայություն է անջատման ցավից:


Գնացին, չկան ո'չ հուշ. ո'չ թախիծ
Թեթեւ եմ ինչպես մի փոքրիկ թռչնակ
Ազատվեց սիրտս այս տանջող վշտից 
Չկա իմ սրտում ոչ մի հիշատակ:

Էլ ոչ մի գարուն չի լցնի հոգիս
Սիրով քնքշությամբ ու կարոտով վառ
Խորթացել են ինձ ու լքել սրտիս 
Երազներս բյուր, երազներն անմար:

Դու էլ գնացիր ու քեզ հետ տարար
Խնդություն, թախիծ, բերկրանք ու ցնորք
Կյանքը ինձ համար մի բանտ է խավար
Ուր խարխափում եմ մենակ ու մոլոր: 


                                    26.05.10թ         Աղավնի Նավասարդյան
                                                            

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...