ՄԻ ՏՈՂ ՍԵՐ ՈՒ ԿԱՐՈՏ

Թե նկարիչ ես լինեի` ներկապնակ ունենայի, կնկարեի աչքերիդ չքնաղ սիրո հուրը անշեջ, որ կեղեքող ու հոգեհան սեր արթնացրին իմ սրտի մեջ: Քո շուրթերի ակոսներ այնպես թովիչ եւ մշտափայլ քո ժպիտի հմայքն անհուն:

Թե նկարիչ ես լինեի, իմ ներկերով հազարագույն կներկեի քո աչքերի անդնդախոր ծովերն անհուն, ու նայվածքիդ, լուռ նայվածքիդ սլաքներով բազմատարած կձգեի երկրագնդի հորիզոններն համատարած: Եվ ձեռքերիդ ջերմությունը արեւային հրի նման կներկեի ծիրանավառ, արեւափայլ գույնով ճաճանչ: Քո շունչը տաք, ա~խ հոգեցունց զմայլելի, սրտիս գարնան ծաղկունք բերող, ոնց ներկեի, որ մարմնանա:

Թե նկարիչ ես լինեի պատկերդ վառ կկերտեի լցված հոգուդ քնքուշ սիրով:

Նկարիչ չեմ բնա’վ, սեր իմ, ես լոկ սիրող, տանջցող սիրտ եմ, ով իր խոսքով, իր երգերում` կարոտագին, քո պատկերը վառ է պահում, անվերջ սեղմած իր խենթ սրտին: 

                             ԱՂԱՎՆԻ ՆԱՎԱՍԱՐԴՅԱՆ