Գիտեմ, հեռու ես, գուցե երբեք էլ քեզ չտեսնեմ...կարոտում եմ... հարցնում ես ինչու?.... չգիտեմ.. անբացատրելի է կարոտս... էլ ինձ պես խենթ է, տանջող, այրող, հոգեմաշ...: Ամեն անգամ տանից դուրս եմ գալիս ու մոլոր քայլերս ուղղում դեպի այգի... զույգեր, դեմքեր, մարդիկ, ծառներ.... երաժշտություն... մեղեդին ավելի է կարոտս ուժեղացնում...քայլերս ավելի է դանդաղում... ցուրտ է?, թե սիրտս է մրսում?....անձրեւ է, թե..... հայացքս ուղղում եմ նստարանին նստած երջանիկ զույգին , նայում, երազում, պատկերացնում եմ... դա նախանձ չէ, ոչ', այլ` երջանիկ լինելու ցանկություն....մենություն... երջնիկ պահեր երբ անկարելին, անհնարը դառնում է սովորական առօրյա, աչքերս խելագար ամբոխի մեջ քեզ է որոնում... դու ես? թե ցնորք է? դու ես թե աչքերս էլի խափում են... իհարկե դու չես, չէ որ հեռու ես, շաաաաաաատ հեռու...նույն քայլերով հեռանում եմ թողնելով այգին, ծառերը, մեղեդին, վերջին անգամ մի հայացք եմ գցում երջզնիկ զույգի կողմը ու.... գնում եմ.. հեռանում, քայլերս ուղղում դեպի տուն.. դեպի իմ մենություն....
Комментариев нет:
Отправить комментарий