Անկեղծ զրույց ինքս ինձ հետ,,,

Բարեւ,,, ամեն օր ուզում եմ զանգել Քեզ ու մի շատ կարեւոր բան ասել, բայց զանգում եմ ու չգիտեմ ինչու  չեմ ասում: Խոսում ենք ամեն ինչից` կյանքից, աշխարհից, նույնիսկ մեզանից, բայց ոչ մեր զգացմունքներից, այն ամենից, ինչ որ կա իրականում,,, Այսօր քաջ եմ ու անվախ, որովհետեւ չեմ նայում աչքերիդ, որ  հայացքս թաքցնեմ կամ աչքերս խոնարհեմ ներքեւ,,, Չեմ ընկնում երկար ու բարակ խոսքերի  հետեւից,,, հիմա ավելի քան երբեւի նայում եմ ուղիղ աչքերիդ,,,Ուզում եմ այժմ լինել կողքիդ ,,,չգիտեմ ինչու,,, մի հարցրցրու,,ուզում եմ գալ քեզ մոտ ուշ իրիկնամուտին` նստել կողքդ, գլուխս խոնարհել ուսիդ,,, լսել ձայնդ ու զգալ շուրթերդ...