Գիքոր ջան, օրեր են կմթնեն անց կկենան...

<Գիքոր ջան, բալա ջան, օրեր են կմթնեն անց կկենան>- խրատում էր Համբոն որդուն` փոքրիկ Գրքորին` Բազազ Արտեմի խոհանոցում: Ինչ իմանար, խեղճ գյուղացին, որ տարիներ հետո իր շուրթերով Թումանյանի խոսքերը /ցավոք/, շատերի համար նշանաբան են դառնալու, որ շատերը այդպես էլ ապրեու են, օրերը մթնեցնելով, անց կացնելով...Իսկ օրերը անցնում են ծանրաքայլ ուղտերի կամ էլ կրիայի նման դանդաղ, աննկատ միապաղաղ, սովարական, նույնական...մթնում են անց կենում: Հիմա մեծամասնությունն է այդպես ապրում, այսօր սոված վաղը` կուշտ, մյուս օրը...կմթնի: Քչերն են մտածում, որ իրենց օրը անցնի հետաքրքիր, հիշարժան լինի այնպես, որ չցանականան մթնի, անց կենա: Բոլորը ուզում են աշխատանքից հետո շուտ գնալ տուն փակվել ու գրկել այդ անիծված հեռուստացույցը կամ էլ odnoklassniki.ru սայտը: Իսկ դրսում օդը մաքուր է, մարդիկ  քայլում են զբոսնում, ժպտում, կյանքը գեղեցիկ պարգեւ է չնայած իր դժվարություններին, խնդիրներին, թերություններին... Բայց կյանքը անցնում է, բոլորս ապրում ենք մի տեսակ <գիքորավարի> միատեսակ ճղճիմ կյանքով, ու մտածում, որ օրեր են կմթնեն անց կկենան, բայց չենք մտածում, որ կյանքն էլ այդ օրերի հետ է անց կենում.....