Մենության արցունքներ

Իսկ մենությունը դա մի խոր, անթափանց լռություն է...երբ լռում է հեռախոսը, դռան զանգը, հեռուստացույցը եւ ես...փոխարենը խոսում են պատերը, խոսում են անշունչ կենդանիները եւ թաց աչքերը...իսկ լռությունը անխախտ է: Երբեմն ինքս ինձ հարցնում եմ, ինչու են աշնանը տերեւները խելագար թռիչքով ներքեւ նետվում, գուցե մենությունից է: Իսկ իմ մենությունը այլ է, նա աշնան գույներով չէ ներկված, սեւ ու սպիտակ է` առանց կարմրի ու դեղինի, ժապավենի պես է, նրանք են իմ միակ իրական ընկերները, իմ հուշերը, որ այցելոմ են ինձ դառնում իմ մենության ընկերները...