Հանդիպումը կայացավ...հիմա հեռանում եմ Քեզնից, ով գիտե, գուցե էլ չհանդիպենք...Իսկ երկինքը կապույտ էր, իսկ արեւը ջերմացնում էր...իսկ աքերը փայլում էին, զգում եմ, որ ճանապարհը նորից կանգնում է մեր միջեւ, հեռավորությունը նորից բաժանում, հեռացնում է Ինձ Քեզնից` Մեզ` Իրարից , իսկ կարոտը կա, կմնա, նույնիսկ երբ հուշերը լուռ են, երբ հավատը չկա....իսկ խոսքերս տկար են եւ աչքերս` կարոտ, բայց....բառերս անզոր են, որ ասեն ամենն ինչ կա ներսումս, շուրթերս համառ լռում են, էլ չեն գանգատվի,ու մենք կապված են արդեն հուշերի անխախտ պարաններով եւ ոչ ոք ու ոչինչ չի կարող բաժանել, թեկուզ Սերը չկա...
Комментариев нет:
Отправить комментарий